Mens en lijden

Verwerkingsopdracht film: 'Oscar et la dame rose' 
-Brief aan een vriendin


Beste Elien,


In deze brief wil ik je graag vertellen over een film die ik net zag.

'Oscar et la dame rose'

Het is een sprookjesachtige titel, ook in de film komen taferelen aan bod die deze sfeer opwekken.  Maar ik mag je niet misleiden, het eigenlijke onderwerp is best zwaar.  Het gaat over een kind met kanker die nog maar enkele dagen te leven heeft.  De film loodst je door de laatste twaalf dagen van een supertof kereltje.

Oscar heeft een hoop vrienden in het ziekenhuis waar hij al een tijd verblijft en ook naar school gaat.  Hij is een echte deugniet die graag grappen uithaalt.  Op een dag ziet hij zijn ouders in de gangen van het hospitaal, maar niet op een dag dat ze normaal op bezoek komen.  Ze gaan op gesprek bij de dokter.  Oscar volgt hen stiekem en luistert mee.  De dokter heeft jammergenoeg geen goed nieuws en dat betekent dat Oscar niet lang meer te leven heeft.  

Het is een verhaal dat de pijn van een ziekte en een levenseinde bekijkt van alle mogelijke kanten.  De ouders die niet weten hoe ze met hun kind moeten omgaan en hoe ze daarna verder moeten.  Het medisch personeel dat zichzelf een houding moet geven naar het kind en de ouders toe.  Maar vooral het standpunt van het kind zelf komt aan bod.  Wat met al die overschot aan leven? Nog zoveel dingen die hij had moeten ervaren.

Doordat het voor iedereen in zijn omgeving moeilijk is zich een houding te geven, voelt Oscar zich alleen.  Daarom is hij ook zo ontzettend opgewekt wanneer hij Rose ontmoet.  Zij levert pizza's in het ziekenhuis in een vrolijk roze tenue dat in enorm contrast staat met haar humeur.  Ze is grillig, bruut, arrogant… kortom: zichzelf.  Het is lang geleden dat iemand zich nog zo natuurlijk gedroeg in de buurt van Oscar.  Voor hem is het een verademing.  Na het horen van het gesprek met de dokter is Oscar zo teleurgesteld in zijn ouders dat hij niemand meer wil spreken behalve Rose.

De dokter maakt een deal met de vuilgebekte pizzabakkerin: zij mag leveren zolang ze Oscar bezoekt.

Rose neemt het aanbod aan en gaat op bezoek bij het jongetje.

Ze vertelt over haar verleden als worstelkampioene en probeert antwoorden te geven op zijn vragen.

Rose zorgt ervoor dat de jongen elke dag beleeft als tien jaar uit zijn leven.  Dat wil zeggen:  een dag als tiener, een dag als twintiger, een dag als dertiger…enz.

Op deze manier wil ze hem een volledig leven laten leiden in twaalf dagen.

Ze geeft hem hierdoor extra tijd, extra leven.  Maar dat is niet het enige.  Ze geeft hem de kans om te geloven.  God is iets waar Oscar niet in wil geloven, zoals de kerstman.  "Prietpraat", zegt hij.  Maar dankzij Rose leert Oscar het nut kennen van religie.  Ze zegt hem dat hij elke dag een wens mag doen, een wens van de geest.  

Hoewel Rose in het begin de deal als puur zakelijk ziet (en er eigenlijk tegenop ziet), wordt ze hoe langer hoe meer een echte vriendin van Oscar.  Ze houdt echt van het kleine kereltje en haar pizza's laten haar op een bepaald moment letterlijk koud.  Ze haast zich naar Oscar en komt zelfs meer dan één keer per dag.  Zij geeft Oscar de kracht om zijn laatste dagen écht te leven.  Maar dat is ook wat hij voor haar doet.  Ze toont zich meer en meer van haar kwetsbare kant.  Het vertrouwen dat ze ooit had in anderen begint terug te komen.  Stilaan zie je haar koele buitenkant smelten door de echtheid van haar relatie met Oscar.

Het is een pracht van een film met sterke personages en mooie symbolen.  Een feelgood-movie kan je de film door het zware thema niet noemen, maar je blijft ook niet treurig achter nadat je hem bekijkt.  Het is niet de ziekte en het afscheid die het hardst blijven plakken, maar wel de vriendschap en de karakters.

Veel kijkplezier!

Groetjes,

Evelien